Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Βαθμολογία μαθητών


Οι καλοί βαθμοί στο σχολείο φέρνουν καλή υγεία
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

            Οι καλύτεροι βαθμοί στο σχολείο φέρνουν και καλύτερη υγεία αργότερα, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Οι καλοί βαθμοί των μαθητών δεν κάνουν καλό μόνο στην αυτοπεποίθησή τους, αλλά και στην υγεία τους ως ενηλίκων, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.
Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι η εκπαίδευση συνδέεται με καλύτερη υγεία γενικά, αλλά η νέα έρευνα δείχνει συγκεκριμένα ότι οι καλύτερες επιδόσεις στο γυμνάσιο και το λύκειο παίζουν κρίσιμο ρόλο για την ύπαρξη καλύτερης υγείας σε όλη τη ζωή του ενήλικου.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Πάμελα Χερντ του πανεπιστημίου Ουισκόνσιν-Μάντισον, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο «Journal of Health and Social Behavior» (Περιοδικό Υγείας και Κοινωνικής Συμπεριφοράς), μελέτησαν περισσότερους από 10.000 μαθητές, που αποφοίτησαν από το σχολείο το 1957, και κατέγραψαν την πορεία της υγείας τους κατά τα επόμενα 53 χρόνια, μέχρι δηλαδή το 2010.
Η έρευνα έδειξε ότι όσο καλύτεροι ήσαν οι βαθμοί με τους οποίους αποφοίτησε ένας μαθητής, τόσο μικρότερη ήταν η πιθανότητα να επιδεινωθεί η υγεία του μελλοντικά, κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησής του. Μια πιθανή εκτίμηση (που όμως δεν προκύπτει από τα δεδομένα), σύμφωνα με τους ερευνητές, θα μπορούσε να είναι ότι το αίσθημα ευσυνειδησίας, που χαρακτηρίζει τους καλούς μαθητές, έχει ευεργετική επίδραση και στην κατοπινή υγεία τους, γιατί ως ενήλικοι αποφεύγουν με μεγαλύτερη ευκολία τις ανθυγιεινές συνήθειες στη ζωή τους.
«Πόσο καλά τα πάει κανείς στο σχολείο, μετράει, όχι μόνο σε πράγματα όπως η εργασία και τα εισοδήματα, αλλά και στην υγεία, όπως αποδεικνύεται πλέον», δήλωσε η Χερντ. Η ευεργετική επίδραση στην υγεία μπορεί να γίνει φανερή χρόνια ή και δεκαετίες μετά την αποφοίτηση από το σχολείο.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Θεματικοί Κύκλοι: Επιστήμη - Τεχνολογία


«Ενδιαφέροντα» ερωτήματα που προκαλούν τα κείμενα της ενότητας 16. Επιστήμη τεχνολογία των Θεματικών Κύκλων:

Επιστήμη - Τεχνολογία
  • Ποιες δυνάμεις θα μπορούσαν να «λειτουργήσουν» ως αντίβαρο στην αναισθησία των μηχανών; Να σχολιάσετε τον ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι δυνάμεις αυτές στην τεχνοκρατούμενη εποχή μας;
  • Παρουσιάστε σε ένα άρθρο τις πιθανές θετικές χρήσεις της κλωνοποίησης στο χώρο της ιατρικής, αλλά και τα νομικά, ηθικά και επιστημονικά πλαίσια, που θεωρείτε απαραίτητα, ‘ώστε αυτές να καθορίζονται με ασφάλεια.
  • Ποιοι είναι οι φόβοι για το μέλλον της τεχνολογικής εξέλιξης; Μπορείτε να προσθέσετε και τους προσωπικούς σας φόβους αναφορικά με το θέμα αυτό;
  • Ποιες είναι οι θετικές επιπτώσεις της τεχνολογικής ανάπτυξης και σε ποιους τομείς τις εντοπίζετε;
  • Η στάση σας απέναντι στο Διαδίκτυο και το e-mail είναι θετική ή αρνητική; Με ποια επιχειρήματα την υποστηρίζετε;

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Συνοχή κειμένου


Συνεκτικότητα: νοηματική συνάφεια μεταξύ των διαφόρων μερών του κειμένου.
Συνοχή: σύνδεση όλων των γλωσσικών μερών κατά τρόπο αποτελεσματικό

Συνοχή κειμένου
(Από το Βιβλίο της Γλώσσας της Α’ Λυκείου)

Μια σειρά προτάσεων αποτελούν κείμενο μόνο εφόσον υπάρχει συνοχή μέσα στις προτάσεις και ανάμεσα σ' αυτές, όταν δηλαδή η ερμη­νεία/κατανόηση ενός στοιχείου της πρότασης εξαρτάται από την ερμηνεία κάποιου άλλου, στο οποίο αναγκαστικά καταφεύγει κανείς για μια ανάγνωση του κειμένου. Στην περίπτωση αυτή, όπως είναι φανερό «υφαίνονται» - διαπλέκονται τα νοήματα και οι προτάσεις αποτελούν ένα συνεκτικό σύνολο – κείμενο.
Τη συνοχή την πετυχαίνουμε. Όταν με τους κατάλληλους τρόπους μεταβαίνουμε φυσικά και λογικά από τη μια λέξη στην άλλη, από τη μια πρόταση στην άλλη, από τη μια περίοδο στην άλλη και από τη μια παράγραφο στην άλλη χωρίς κενά και χάσματα.
Τέτοιοι τρόποι είναι οι ακόλουθοι:
α)   η χρήση διαρθρωτικών λέξεων και εκφράσεων, που σηματοδοτούν καθαρά τις σχέσεις συνοχής (δες σχετικό Πίνακα)
β)    η επανάληψη μιας λέξης/φράσης (π.χ. ο μηνυόμενος, στο μηνυόμενο)
γ)    η παράλειψη μιας λέξης/φράσης που ήδη αναφέρθηκε (π.χ. όμως ομολόγησε, ενν. ο μηνυόμενος)
δ)    η αντικατάσταση μιας λέξης με αντωνυμία (ο οποίος = ο μηνυόμενος), με επίρρημα (στη Σοβιετική Ένωση, όπου...), με άλλη συνώνυμη λέξη (ο μηνυτής = ο ενάγων) κτλ.
ε)   η χρήση συνυπώνυμων και υπερώνυμων λέξεων (ο ταξιδιωτικός πράκτορας, ο καθηγητής, ο δικηγόρος > ο επαγγελματίας)
στ)   η χρήση του όλου και των μερών του (π.χ. προκαταβολή, υπόλοιπο > συνολική αμοιβή)
ζ) χρήση γενικότερου όρου (π.χ. φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές > σπουδάζουσα νεολαία)
η)   η χρήση λέξεων που ανήκουν στον ίδιο χώρο και παρουσιάζουν νοηματική συγγένεια (π.χ. δραχμές, ποσό, συνολική αμοιβή).

Σημείωση
Ας σημειωθεί ότι τα όρια ανάμεσα στους τρόπους συνοχής δ, ε, στ, ζ, η είναι ελαστικά, δηλαδή η χρήση μιας λέξης/έκφρασης μπορεί να υπαχθεί σε περισσότερους από έναν τρόπους. Π.χ. οι λέξεις αμοιβή, αποδοχές, αποζημίωση, επίδομα, μισθός, σύνταξη μπορούν να χαρακτηριστούν είτε ως συνώνυμες είτε ως λέξεις από τον ίδιο χώρο με νοηματική συγγένεια.

Με τις διαρθρωτικές λέξεις συνήθως δηλώνεται: